به گزارش سرویس علمی و فرهنگی خبرگزاری حوزه، روزهایی که گذشت، شاهد فقدان عالمی بزرگوار بودیم که هم در عرصه احیای ارزش‌های دینی و فعالیت‌های آیینی نقشی جدی و موثر داشت هم در وادی کتاب‌شناسی، خدمات فرهنگی و تلاش‌های اجتماعی، حضوری تأثیرگذار به یادگار نهاد.

عالمی که تمام سالهای عمرش را وقف ترویج و تبلیغ دین کرد و از هیچ تلاشی در این راه فروگذار نبود.

جای تو خالی است در این روزها و روزگار ما! جای تو که به «فروتنی» شهره بودی.

مردی که کوچه پس کوچه های قم او را به روشنی فروتنی و نجابت می شناسند و با آن چهره نورانی و محاسن سپید،  آرامش معنویش، انسی جانانه دارند.

آری؛ این روزها وقتی بی‌حضور او ، در دلِ خاک گرفتة این کوچه های سوت و کور، قدم می زنم، یاد بهارِ غروبهایی می افتم که وضو می ساخت و عزم حرم می کرد.

می شد وزن خدا را، زیر هرم حضورش در وضو حس کرد و به یادآورد که آری؛ «خدایی هست»!

او وضو با تپش پنجره ها می گرفت!

چقدر جایش خالی است در این روزها و روزگار ما! و جای من خالی تر، در ظهور ناب او در بهشت خدا!

یادکرد از علما، بزرگداشت آنان و ذکر نام و تداعی خاطره شان، بزرگ‌داشت علم و مجاهدت علمی است و تعظیم همه شعائر دینی و کسانی که در راه احیای این شعائر، پاک‌بازانه و جان‌برکفانه قدم در راه گذاشتند و بی هیچ روی  و ریایی، مخلص درگاه حق شدند.

این یادکرد، چراغ راه و تلنگر و روزنه ای هم هست برای همه آنانکه دل در گرو این حقایق و واقعیتهای تاریخی دارند و نام و نشانی که از عشاق اهل دل و دین برای امروزیان برجای مانده و میراثی که باید به آیندگان برسد.

باری؛ سخن از آیت الله حاج سید مهدی لاجوردی است که از جمله اساتید برجسته و شایسته حوزه علمیه قم بوده و محضر بزرگانی از مراجع عظام و علمای گرام و بلندمرتبه را درک نمود، توانست در عمر با برکت و سالهای حیات طیبه اش خدمات فراوانی را به جامعه حوزوی و عموم مردم ارائه نموده و باقیات الصالحاتی درخور از خویش برجای نهد.

وی به منظور تبلیغ معارف اهل‌بیت(ع) به ورامین هجرت کرد و بیش از نیم قرن در آن سامان به بیان معارف دینی همت گماشته و منشاء خیرات بسیاری برای آن سامان بود.

این رادمرد عرصه علم و معرفت در ساحت تلاشهای ارزشمند علمیش علاوه بر تبحر و تسلط بر علوم مختلف اسلامی از فقه و اصول گرفته تا قرآن و حدیث، در وادی کتابشناسی نیز ممارستهای جدی و قابلیتهای فاخر و قابل توجهی از خود بروز داد و در این میدان تبدیل به یکی از بزرگان و صاحبنظران معاصر گردید.

براستی باید گفت فقدان چنین شخصیتهای بزرگوار و علمای ارزشمداری برای عالم اسلامی و جامعه علمی کشور و بخصوص حوزه های علمیه، ثلمه ای جبران ناپذیر و غمی دردناک و جانگداز است.

جای خالی مردان ربانی و عالمان روحانی عزیزی که نورانیت وجود و نفس گرم و نگاه نافذشان، دل و دیه انسان را در جذبه معنویش می ربود و به ملکوت آرامش عرفانی و ربانیت آسمانی میهمان می کرد.

چهره زیبا و پرفروغ این سالخوردگان طریق عشق و سالکان راه علم و معرفت، برای همه ما که همروزگارشان بودیم، نشانه ای روشن از «خدا» بود که براستی «آیت الله» نام گرفتند و به مسمایش نائل آمدند.

و سرانجام قلب او در واپسین روزهای تابستان امسال از تپش ایستاد و به معبود خود پیوست، پیکرش از مسجد امام حسن عسکری(ع) قم به سمت حرم مطهر تشییع شد و آیت‌الله العظمی شبیری زنجانی بر پیکرش نماز خواندند.

امید آنکه راهشان زنده و یادشان پاینده و روحشان در جوار رحمت حضرت حق آرام و مطمئن و غرق در غفران و نعمات بهشتی باد!